.webp)
Nathalie Harb
Η Nathalie Harb είναι μια διεπιστημονική καλλιτέχνης και σχεδιάστρια με έδρα το Παρίσι και τη Βηρυτό, η οποία εργάζεται για την επανεξέταση του δημόσιου χώρου από τη σκοπιά των καθημερινών αστικών επαγγελματιών σε πόλεις που πλήττονται από συγκρούσεις. Το έργο της επικεντρώνεται στην ευημερία και τη χωρική δικαιοσύνη. Αμφισβητεί τις έννοιες του σπιτιού, του καταφυγίου και της δράσης μέσα από διαφορετικές μορφές πρακτικής, συμπεριλαμβανομένων δημόσιων παρεμβάσεων, εγκαταστάσεων και σκηνογραφιών, σε αστικά και αγροτικά πλαίσια στην Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή. Υιοθετώντας μια συνεργατική και οριζόντια προσέγγιση, τα έργα του Harb επικεντρώνονται σε θέματα ασφαλούς χώρου και ισότητας, με τη συγγραφή να μοιράζεται μεταξύ διαφορετικών συνεργατών, συμπεριλαμβανομένων μουσικών, ακουστικών συμβούλων, ειδικών στην περμακουλτούρα, περιβαλλοντικών συμβούλων, ερευνητών και αρχιτεκτόνων.
Οι εγκαταστάσεις της Nathalie διερευνούν τις δυνατότητες για ιδιωτικότητα και ανάπαυση στο πολυάσχολο αστικό τοπίο, εισάγοντας στιγμές ηρεμίας σε ένα κατά τα άλλα κορεσμένο περιβάλλον. Τα έργα της στοχεύουν στη δημιουργία χώρων που ενθαρρύνουν τη σύνδεση και τον προβληματισμό και προσφέρουν εναλλακτικές οπτικές του δημόσιου χώρου που δίνουν προτεραιότητα στην ένταξη και την αίσθηση του ανήκειν. Το έργο της Nathalie έχει παρουσιαστεί διεθνώς και έχει υποστηριχθεί από πρωτοβουλίες όπως η Unesco Sound Week, η Neighborhood Initiative στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, η Μπιενάλε Σχεδιασμού του Λονδίνου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας, η Dubai Design Week, η Beirut Design Week, το London Festival of Architecture, το Soncities και η Temporary Art Platform. Της έχουν επίσης απονεμηθεί αρκετές άδειες παραμονής, μεταξύ άλλων στο ZKU Berlin, στο Residenciia Sao Jao στη Βραζιλία και στο Cité Internationale des Arts-Paris.
Κατά τη διάρκεια της 23ήμερης παραμονής μου στη Ριέκα, θα προβληματιστώ σχετικά με την κατακερματισμένη φύση του χρόνου, επανεξετάζοντας το περασμένο έτος σε τμήματα 15 ημερών. Κάθε μέρα θα εξερευνώ τις εικόνες, τους ήχους, τις πληροφορίες και τις ειδήσεις που το διαμόρφωσαν. Χρησιμοποιώντας φωτογραφίες, ηχογραφήσεις και ημερολογιακές εγγραφές, θα δημιουργήσω ένα βίντεο ή ένα κολάζ που θα αποστάζει την ουσία κάθε τμήματος, δημιουργώντας ένα προσωπικό αρχείο ενός έτους που σημαδεύτηκε από πολλαπλές και συχνά αντικρουόμενες χρονικές καταστάσεις. Η χρονιά ήταν τόσο μακρινή όσο και άμεση, διαμορφωμένη από τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, τον πόλεμο στον Λίβανο, την ηγεσία του Τραμπ που ανατρέπει δεκαετίες προόδου και τη δική μου εμπειρία της ασθένειας. Ζώντας έξω από τον Λίβανο, σε μια δυτική πόλη που δεν έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεαστεί από τη φυσική βία του πολέμου, βρέθηκα παγιδευμένη μεταξύ προσωπικών και παγκόσμιων χρονικοτήτων - το σώμα μου επεξεργάζεται τόσο τη βία που εκτυλίσσεται στην περιοχή όσο και τους αργούς, ανασταλτικούς κύκλους της ασθένειας και της θεραπείας. Η γνωστική ασυμφωνία αυτών των επικαλυπτόμενων χρονικοτήτων - η αντιμετώπιση της απώλειας, η αυξανόμενη βία και η συντριπτική ροή πληροφοριών - διαμόρφωσε τόσο την εμπειρία μου για τον κόσμο όσο και τη διαδικασία της δημιουργίας τέχνης. Αυτός ο μήνας στη Ριέκα προσφέρει έναν χώρο για να επιβραδύνω και να προφτάσω τον χρόνο που έχει περάσει - όπως η αίσθηση ότι κινούμαι στον κόσμο με ρυθμό που ξεπερνά αυτόν της ψυχής. Είναι ένας χρόνος για να ευθυγραμμιστεί το σώμα και το μυαλό, για να γίνουμε παρόντες στην ημέρα όπως είναι.
Η Ριέκα, που βρίσκεται εκεί όπου ο ποταμός Rječina συναντά την Αδριατική Θάλασσα, αποτελεί το κατάλληλο σκηνικό για αυτόν τον προβληματισμό. Αντανακλά το πολυδιάστατο ημερολόγιο που δημιούργησα κατά την πρώτη μου συνεργασία με Art Explora , μετά από πρόσκληση της ιδρύτριας της Temporary Art Platform Amanda Abi Khalil, όπου διερεύνησα τον διάλογο μεταξύ της γης, της θάλασσας και του ποταμού ως σύμβολα προσωπικών και συλλογικών ταξιδιών. Οι ρυθμοί της Ριέκα συντονίζονται με αυτή τη συνεχιζόμενη διαδικασία προβληματισμού, καθώς αντιμετωπίζω τα μεταβαλλόμενα στρώματα των προσωπικών, συλλογικών και πολιτικών κρίσεων και διερευνώ πώς το τραύμα, η επιβίωση και η δημιουργία παίρνουν μορφή ως απάντηση στην κατακερματισμένη φύση του χρόνου.
