Το ημερολόγιο

Eva Stefani, Hail, 2024, 2'23 Μοντάζ : Παναγιώτης Παπαφράγκος, Αφήγηση : Εύα Στεφανή, Γυναίκα στην ταινία : Λουίζα Ντούρου Μια γυναίκα που μοιάζει με νύμφη επιπλέει σε μια ηλιόλουστη, αμμώδη παραλία. Αυτή η σύγχρονη Οφηλία, με τα μάτια κλειστά, αφήνεται να παρασυρθεί από το νερό, ενώ οι καμπάνες της εκκλησίας που την περιβάλλουν μετατρέπονται σταδιακά σε αμανέ, απόηχους ρεμπέτικων και προσευχών. Μια γυναικεία φωνή ψιθυρίζει στη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού, μέσα από ένα επαναλαμβανόμενο μάντρα που μετατρέπει τον Ακαθίστο Ύμνο και την όλη οπτική εμπειρία σε μια μυστικιστική τελετουργία και μια διαλογιστική χειρονομία για την εξιλέωση, την κάθαρση, τη φύση- για τη δύναμη του νερού που φέρνει πίσω τις μητέρες μας, σύμφωνα με τον Gaston Bachelard (1942).

Ο Μανόλης Πάππος και οι συνεργάτες του μας οδηγούν σ’ ένα ταξίδι στον κόσμο του ρεμπέτικου, της εμβληματικής μουσικής παράδοσης του λιμανιού του Πειραιά. 

Ένα ξεχωριστό εργαστήριο για παιδιά, εμπνευσμένο από τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης από τον Δία που συνδυάζει αφήγηση και ζωγραφική.

Ανάμεσα στο λιμάνι και την ανοιχτή θάλασσα, αυτό το ambient σετ ταξιδεύει με τις φωνές των κυμάτων και των αθέατων πλασμάτων. Ηλεκτρονικές συχνότητες μπλέκονται με τον πρωταρχικό ρυθμό του νερού, ανακαλώντας τόσο το απέραντο της θάλασσας όσο και την οικειότητα του βάθους της. Ένας στοχασμός πάνω στη θάλασσα, τον ήχο και τη θηλυκότητα, όπου η αρχέγονη δύναμη της φύσης βρίσκει αντήχηση στο παρόν. Επιμέλεια: HER Project

Jacob Hurwitz-Goodman & Daniel Keller – The Seasteaders. Στο ντοκιμαντέρ The Seasteaders, οι Jacob Hurwitz-Goodman και Daniel Keller εξετάζουν το αμφιλεγόμενο κίνημα «seasteading», το οποίο ξεκίνησε από μια ομάδα υποστηρικτών του ελευθερισμού, οι οποίοι επιδίωκαν να δημιουργήσουν πλωτές, αφορολόγητες πόλεις ως πειραματικές κοινωνίες εκτός κυβερνητικού ελέγχου. Παρότι παρουσιάζεται ως λύση απέναντι στην «τελμάτωση» των κυβερνήσεων και στην κλιματική αλλαγή, η ταινία αποκαλύπτει συνδέσεις του κινήματος με αντιδημοκρατικές, τεχνο-ουτοπικές και alt-right ιδεολογίες. Μέσα από αυτή την προβολή, η Μπιενάλε της Αθήνας μάς καλεί να αναμετρηθούμε με τις ανησυχητικές αυτές συμπλέξεις και να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τις νέες μορφές αποικιοκρατίας στο πλαίσιο των σημερινών παγκόσμιων κρίσεων.

Μια σωματική και ποιητική performance που διερευνά τη μνήμη του σώματος, την κληρονομιά της μητρότητας και το αθόρυβο βάρος του τραύματος. Μέσα από συμβολικές χειρονομίες, αποσπασματικούς μονολόγους και οικεία τελετουργικά με πέτρα, νερό και ύφασμα, αναδύονται θεματικές όπως ο πόνος, η ανθεκτικότητα και η μεταμόρφωση. Συνδυάζοντας την προσωπική αφήγηση με το συλλογικό βίωμα, το έργο γίνεται ένας τόπος όπου η μνήμη και η τραγική ομορφιά του σώματος πλέκονται σε κοινή εμπειρία.

Το Como una casa είναι μια μεσαίου μήκους ταινία που αφηγείται το ταξίδι της Ainara στην Ισπανία και τη βία που βίωσε στο Centro de Internamiento de Extranjeros (Κέντρο Κράτησης Αλλοδαπών) στη Μαδρίτη.

Ο Αντώνης Βαής, σε συνεργασία με 12 performer του Εργαστηρίου 12 (Καθηγητής Poka Yio), της ΑΣΚΤ, ανακαταλαμβάνουν την προβλήτα της Πύλης Ε8 του λιμανιού του Πειραιά. Σε αυτό το άκρο της ξηράς, που δεν συνορεύει παρά μόνο με τη θάλασσα, επιθυμούν να επανατοποθετήσουν τη σωματικότητα στον πυρήνα της τοποειδικής έρευνας. Αναζητώντας τρόπους, καταστάσεις και συνθήκες με τις οποίες το άτομο, τόσο ως μέρος ενός ευρύτεριτ συνόλου όσο και ως μονάδα, σχετίζεται με την άφιξη, την αποχώρηση από, αλλά και την παραμονή σε ενδιάμεσους τόπους προσωρινής κατοίκησης –όπως το λιμάνι–, ενεργοποιούν μια αέναη μετακίνηση: αυτή του ανώνυμου πλήθους, της οποίας η λειτουργία στοχεύει στο να υπερτονίσει τη σημασία της παροδικότητας.

Στο Untitled (Figures), η Λενιώ Κακλέα αγκαλιάζει τα queer στοιχεία της ταυτότητάς της μέσα από μια σειρά χορευτικών μορφών — την καουμπόισσα, την κουλτούρα του leather, τη ντίσκο και τη φιγούρα του ναύτη — αποτίοντας φόρο τιμής στις queer κουλτούρες και την ικανότητά τους να μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε το γυναικείο σώμα.

Στο έργο Athena’s Antennas η Χρυσάνθη Κουμιανάκη, σε συνεργασία με δύο ηθοποιούς προτείνει μια σειρά εφήμερων δημόσιων γλυπτών. Συνεχίζοντας την παρατήρηση στο δημόσιο χώρο, η Κουμιανάκη κοιτάζει τις ταράτσες των πολυκατοικιών της Αθήνας, ως άκρα της πόλης. Φαντάζεται τα κτήρια σαν σώματα και τις ταράτσες και τα μπαλκόνια σαν άκρα τους. Ο βιομηχανικός εξοπλισμός που συναντάται εκεί μετατρέπεται σε μια εξελισσόμενη μορφή δημόσιας γλυπτικής, σαν ένα ιδιότυπο παρασιτικό δάσος ή σαν μια υπαίθρια γλυπτοθήκη. Δορυφορικές κεραίες μεταφράζονται σε ψάθινα καπέλα και γίνονται props σε ένα εξελισσόμενο σκηνικό.

Liquid Ports ομαδική έκθεση με έργα των Ιλεάνα Αρναούτου & Ισμήνη Κινγκ, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Ελένη Μυλωνά, Μαρία Νικηφοράκη

Αλίντα Δημητρίου, Νίκος Κανάκης, Φούρνοι, Μια γυναικεία κοινωνία, 1983, 47′. Στο νησί των Φούρνων, στην Ικαρία, μια ερευνήτρια παρατηρεί τη ζωή των κατοίκων. Δεν έχει κανένα σενάριο και καμία προετοιμασμένη ερώτηση- απλά παρατηρεί. Το νησί ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, μέσα από τους κατοίκους του, τις αναμνήσεις τους, τους αγώνες τους και τον καθημερινό τους μόχθο. 10 19:45>20:45

Το Arc Carrier είναι μια επιτόπια ηχητική performance που διερευνά τη σχέση ανάμεσα στην ηλεκτρική ενέργεια και την ακουστική, μεταπλάθοντας τα αόρατα ηλεκτρομαγνητικά πεδία σε ηχητική ύλη που δονεί τον χώρο.

Στο Untitled (Figures), η Λενιώ Κακλέα αγκαλιάζει τα queer στοιχεία της ταυτότητάς της μέσα από μια σειρά χορευτικών μορφών — την καουμπόισσα, την κουλτούρα του leather, τη ντίσκο και τη φιγούρα του ναύτη — αποτίοντας φόρο τιμής στις queer κουλτούρες και την ικανότητά τους να μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε το γυναικείο σώμα.

Ένα far out  live electronics set με τραγούδια που σαν αυτά δεν γράφονται πια και έχουν κολλήσει στα αυτιά σου σαν παράσιτα - διασκευασμένα στην άκρη του γαλαξία για φωνή, vocoder και modular synthesiser.